ipham

ipham 

nazmi cihan beken'e

bu gözlükleri nereden buluyor

seçilmeyen gözleriyle ucundan ışıkları tarayan

eski ustası renk uzuvlarını yaşamsal toz hâlinde

cam balonlarını sektirir bir uçtan bir uca cadde belertir

övünüşünü bürür mukavva keskisinden

(nereden buluyor hakikaten)

gizli bir tiyatro grubunu karnından konuşarak büyütür

komik görüntüleri eleyen yontbilir

elinin altında bozulmuş kıvrım haritası

planlarını arkasından tek tek çekerken 

kazara rollere alışık sahne

(?)

boşluğuna tahta skalası uzmanından önce

yenilerini dökmez çivilerden arıza çıkaran mimar girişi

bit yeniği kanlanırsa eksiğini bırakmaz tarihinin iskeletinin

fazlasından arzu karar gün yüzünden süzer inceliği

...

duygusal haznelerle çiçeklenen kırma çizgi

taşınan ısmarlamalar, andan uzakta fotoğraflar

dökülme soğukluğuyla çekilir yukarı

içaçar

çıkmaz bir yormaya süre alıntısı aşkıyla

─ ne zaman

─ zaman zaman

nesne ve sorusu uyumsuzluğundan tembel

şanssız oyun, çatılmayan anlam sintiflenir

ancak köşesinde

betimler ve söylenenlere göre yakılan köprüleri üstünde

boy sorulara güvenlik önlemi,

bir bakım anlatısı

suya düşen yeraltısında

başka gözlüklere gerek duymadan

sessizlik ustasını gözlemler