hezeyan

kitaplarına girmemiş bir tavırla konuşuyor,

şaşkınlıkla dinleyenler, merakla ataş toplayanlar,

"özyıkım kelimelerle başlamıyor" yazıyor sunum ekranında,

dinliyorum, izliyorum, ne alaka şimdi ilk benden çıkıyor,

gözlerini bana çeviriyor, söylediklerini duymuyorum, 

-bir iki saniye sonra- 

okumamakla meşhur olmuş dizesini kime yazdın, diye soruyor, uzayla ilk saniye, kimeydi, kendimi o an göremiyorum, ilk işareti alamamaktan nefessiz kalıyorum, başka? sonsuz kredi neye, "boşluktan ne anladığından..." ışık büyüyor, kör olmama ramak kala, bir kahkaha sesi sızıyor gözlerime, alınayım mı yanıt vermekle mi uğraşayım, su, en baştan olsaydı, ne alaka şimdi, alakalar artıyor, konu ben mi oldum,

elim ayağım bir resme karışmış gibi, su var aralarında, yoğrulmuş, avcarlanan suyum, pııplıyorum kendi içimde, pirinçler dökülüyor sanki kalabalıktan, hayır benden, konu benim, şununla meşhurum deme saati, sahne kimin, hâlâ sorularla kaçıyorum, kafası karışık, büyük bir pirinç salatası, saçılıyor etrafa, bir şeylerin kimyası tutmuyor, bütünlüğümü koruyamıyorum, şunu görebiliyorum, geçiştirme ustasını bulamıyorum, ne alaka bu koku, özyıkım neyle başlar, kendi üstüme çekmek istememiştim bakışları, soruyu, uzayı, herkes dışında bir ben bilinmeyeni duymamışım, dinlememişim, ışık mı, karanlıklardan renk beğeniyor, üzgünüm bu ben değilim, "üzgünüm" bile ah neydi o kelime hah dublaj gibi geliyor, dinlemeyi bırakırlar diye, duymamışım, üniformayla gelmişim okula, herkes sivilliğini süslüyor, sevgilim şıkır şıkır derdi buna, ben, pirinçlerin arasından, suyun gittiği yönden başımı kaldırıyorum, genç bir geceyi konuk etmiş gibi yavaşça gözlerimi açıp bakıyorum (hangisi?), özeleştiri duyarlılıklarla başlar, yazıyor ekranda, korktuğum başıma gelmemiş, kendi kafamda kurmuşum psikolojimi,

ne alaka dağılıyor,

rahatlıyorum, sular yerini buluyor, 

sevgilime bakıyorum, elinin altında, notlarının arasında,

"özyıkım kelimelerle başlamıyor"